Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Σας ευχαριστω

Ευχαριστω ολους για τις συγκινητικες σας παρουσιες στην αβαν πρεμιερ για τα καλα σας λογια για τα υγρα σας ματια.Ευχαριστω τη Κινηματογραφικη Λεσχη Θεασις για τη φιλοξενια

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Λουκία, συγχαρητήρια για την ταινία σου, γιατί με εξαιρετική τέχνη πρόβαλες σχεδόν ιδανικά τις εμπειρίες και τα συναισθήματα που βιώσαμε ως χορωδοί της Πειραματικής Χορωδίας και ως άνθρωποι τα προηγούμενα χρόνια.

Έδωσες την ευκαιρία τόσο ανάγλυφα να ψηλαφίσουμε ένα παρελθόν, που παρότι δεν είναι πολύ παλιό, μοιάζει τόσο μακρινό, αφού οι καλές μέρες που κατέγραψες με την κάμερά σου πέρασαν ανεπιστρεπτί και κείνη η όμορφη παρέα της χορωδίας διαλύθηκε.

Ο λόγος είναι ότι είχαν διαμορφωθεί τέτοιες συνθήκες μέσα στη χορωδία, ώστε οι περισσότεροι χορωδοί («πρωταγωνιστές» στην ταινία) σήμερα πια έχουν απομακρυνθεί.

Είναι, ασφαλώς, λυπηρό το γεγονός ότι λίγο έως πολύ χαθήκαμε με αγαπημένους ανθρώπους από την Πειραματική Χορωδία, γιατί με τους περισσότερους από τους παλιούς που απέμειναν εκεί, δεν υπήρχαν προβλήματα σχέσεων.

Όπως λες, Λουκία και στην ταινία, «οι ανθρώπινες σχέσεις είναι από τα πιο δύσκολα στοιχήματα, η αρμονία, η διάρκεια της ενότητας πάντα ρευστά, η αγωνία για την καλή έκβαση των σχέσεων πάντα υπαρκτή. Ιδανικά τα "εγώ" υποχωρούν (θα έπρεπε να υποχωρούν) προς όφελος της συλλογικότητας. Μόνο έτσι η αρμονία δεν είναι μόνο μουσική, αλλά και ανθρώπινη».

Αυτά τα λόγια σου, είναι βέβαιο, εκφράζουν απόλυτα τους πρώην χορωδούς της Πειραματικής. Μακάρι να τα είχες πει νωρίτερα……

Ανώνυμος είπε...

Καταπληκτηκη ταινια ειδικα γιαυτους ολους που που ειδαν στο πανι μεσα απ το φακο σου....στιγμες που εζησαν λιγο πριν το 2008. πολοι απο εμας ανακαλυψαμε κοματια του εαυτου μας μεσα απο συναναστροφες,χαρες,αγωνιες,λυπες..Αυτο ομως που μενει τελικα ειναι το τραγουδι της ψυχης μας αυτο που μπορουμε να το παρουμε και να το αναπαραγουμε σε οποια καινουργια χορωδια βρεθουμε...το τελειο θα ηταν να εχουμε τον χρονο να ειμαστε ταυτοχρονα σε πολλες χορωδιες..αρκετοι το μπορουν.Αυτο ειναι η χαρα της μουσικης να μπορει να αγκαλιαζει να ενωνει να ξαναρχιζει απ την αρχη

Ανώνυμος είπε...

Χθες ξαναείδα την ταινία και παρατήρησα λεπτομέρειες που δεν είχα δει. Όπως π.χ το όμορφο πλάνο με τον πολυέλαιο όπου ο καπνός ανεβαίνει προς τα επάνω και το ασπρόμαυρο τέλος στο οποίο ακούμε μια φωνή να φωνάζει "τέλος, τέλος".
Εννοείται ότι θέλει ανάλυση ξανά και ξανά. Όμορφη δουλειά έκανες...
Καλημέρα.
Άννα