Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

μια κριτική και ένα σχολιο απο το tvxs.gr


Ενώ συνεχίζονται στον κινηματογράφο ΕΛΛΗ οι προβολές των «Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη», το ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη «Τα παιδιά της χορωδίας» σήμερα και ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου αύριο σας περιμένουν… Του Βασίλη Κεχαγιά


ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: Τα παιδιά της χορωδίας ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λουκία Ρικάκη

Όσο και να υπηρετείς το σινεμά, όσο και να αγαπάς τις τέχνες της εικόνας, δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι η μουσική είναι η ανώτερη των τεχνών, ίσως καταχρηστικά, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι οι νότες και η απόλυτα άυλη φύση τους προσπαθούν να κτίσουν τη σπασμένη γέφυρα με το θείο.
Αυτήν τη σχεδόν μεταφυσική διάσταση της μουσικής δανείζεται η Λουκία Ρικάκη για να οργανώσει με απόλυτα αντιστικτικό (άρα μουσικό και κινηματογραφικό ταυτόχρονα) τρόπο τις εικόνες της. Μια ομάδα ανθρώπων, ολότελα «γήινων» και καθημερινών, προσπαθούν να τραυματίσουν το τέρας της πλήξης, στο νησί της Ρόδου, συγκροτώντας μία χορωδία.
Η Λουκία Ρικάκη «διαρρέει» έξυπνα την ευτέλεια της καθημερινότητας αυτών των ατόμων, την ουσιαστική αδιαφορία τους για οτιδήποτε σχετίζεται με ανώτερες σφαίρες σκέψης και φαντασίας, την απόλυτη υποταγή τους στα μικρο-ανθρώπινα. Ωστόσο, όταν τους παίρνει η μουσική από το χέρι μοιάζουν σχεδόν άθελά τους απογειωμένοι και εκσταστασμένοι.
Ένας μαέστρος ο οποίος φλυαρεί ασυστόλως και μια ομάδα ανθρώπων που όση ώρα διαρκούν τα λογύδρια του πρώτου, ξύνεται, μασάει μαστίχα, ασχολείται με τα παιδιά του και κάνει χαζοαστειάκια. Και όμως, τη στιγμή που περνούν τη γέφυρα της μουσικής, τα πρόσωπά τους φωτίζονται, νιώθεις για λίγο να σου μεταδίδουν τη συγκίνηση της θρησκευτικής μουσικής που συνήθως βρίσκονται να απηχούν.
Με το υπαινικτικό μοντάζ της ταινίας της, η Λουκία Ρικάκη υποβάλλει όλες αυτές τις παράταιρες σχέσεις καθημερινού – διαχρονικού, ατόμου – ομάδας, τοπικού – παγκόσμιου, υλικού – άυλου, γήινου – θείου. Αν έλειπαν και οι «κνίτικοι» διαφημιστικοί μεσότιτλοι…

Είδα τη δημοσίευση στο tvxs και επειδή τυχαίνει να συμμετέχω σε αυτή τη χορωδία εδώ και ένα χρόνο περίπου - παρόλο που δε συμμετέχω στην ταινία - αισθάνομαι πως το άρθρο είναι προσβλητικό και πραγματικά απορώ για το επίπεδο του αρθρογράφου... "...Η Λουκία Ρικάκη «διαρρέει» έξυπνα την ευτέλεια της καθημερινότητας αυτών των ατόμων, την ουσιαστική αδιαφορία τους για οτιδήποτε σχετίζεται με ανώτερες σφαίρες σκέψης και φαντασίας, την απόλυτη υποταγή τους στα μικρο-ανθρώπινα..." Κάποιος που γράφει μια τέτοια φράση, δεν πρέπει να έχει την παραμικρή ιδέα για το τι θα πει "ανώτερη σφαίρα σκέψης και φαντασίας"...Θα τον ρωτούσαμε να μας διαφωτίσει σχετικά, αλλά μάλλον η απάντησή του δε θα είχε παρα τα χαρακτηριστικά της ένδοιας και της ξηρασίας της σκέψης του. "...Ένας μαέστρος ο οποίος φλυαρεί ασυστόλως και μια ομάδα ανθρώπων που όση ώρα διαρκούν τα λογύδρια του πρώτου, ξύνεται, μασάει μαστίχα, ασχολείται με τα παιδιά του και κάνει χαζοαστειάκια..."
Το ζωτικό στοιχείο της διδασκαλίας, της επεξεργασίας του θέματος, της βίωσής του μέσα από την παραστατικότητα του μαέστρου, μέσα από το διαρκή διάλογο νοημάτων, κινήσεων και αισθήσεων, ο αρθρογράφος το ονομάζει "φλυαρία", "χαζοαστειάκια".
Τη ψυχολογία της συλλογικότητας που επιτυγχάνει να παντρεύει την τέχνη με όλες τις υπόλοιπες (ίσως πλούσιες - πού να ξέρει ο φτωχός κύριος αρθρογράφος) εκδηλώσεις της ζωής τους, τα διαχωρίζει τεχνητά : από τη μια μεριά η μεγάλη τέχνη, αυθύπαρκτη, και από την άλλη οι ευτελείς και απαίδευτοι επαρχιώτες με την πληκτική ζωή που "άθελά τους" μαγεύονται από την "απόλυτα άυλη φύση" της μουσικής...

http://www.tvxs.gr/v25726

Δεν υπάρχουν σχόλια: