Εντυπώσεις μετα την προβολή και τη συζητηση που ακολουθησε

Μου άρεσε πολύ.Μας βάλατε στην ατμόσφαιρα και νιώσαμε τα συναισθήματα της ομάδας, κάτι το οποίο δε φανταζόμουν όταν ξεκίνησε.Θα κρατήσω και το φανταστικό τέλος με τον μικρό που συνεχίζει την εξάσκηση, αλλά και τη συναυλία στις φυλακές. Παρης

Η ταινία χαρτογραφεί ποιοί είμαστε. Άλλοτε ανεπαισθητα και αλλοτε συνειδητα καταγραφει πως λειτουργει η κοινωνια στη μικρογραφία της και πως λειτουργει η τεχνη μεσα σε αυτην

Και με αυτην την εννοια άρα, ειναι ενα επιτευγμα καλλιτεχνικο και κοινωνιολογικο που αξιζει πολυ συζητηση Τακης

Συγκινηθηκα πολυ ..εχω μεγαλώσει μεσα σε χορωδια..ξαναθυμηθηκα Ελενα

Σημαντικο οτι κανει την καρδια να παλλεται Συγκινηση Γεωργια

Η ταινια με ταξιδεψε αναπαντεχα εφτιαξε μια δικη της μουσικη Αννα

Πολυ καλη η σκηνη στη φυλακη υπογραμμίζει το κοινωνικό έργο της χορωδίας Ξένια

Μου αρεσε πολυ η ιδέα της θάλασσας και ο οριζοντας που εδινε πισω απο τα λογια των χορωδων Ελενα

Μια έντιμη ταινία με πολυ καλη φωτογραφία και ατμόσφαιρα Νίκος

μια κριτική και ένα σχολιο απο το tvxs.gr

Ενώ συνεχίζονται στον κινηματογράφο ΕΛΛΗ οι προβολές των «Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη», το ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη «Τα παιδιά της χορωδίας» σήμερα και ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου αύριο σας περιμένουν… Του Βασίλη Κεχαγιά

ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: Τα παιδιά της χορωδίας ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λουκία Ρικάκη

Όσο και να υπηρετείς το σινεμά, όσο και να αγαπάς τις τέχνες της εικόνας, δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι η μουσική είναι η ανώτερη των τεχνών, ίσως καταχρηστικά, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος, ότι οι νότες και η απόλυτα άυλη φύση τους προσπαθούν να κτίσουν τη σπασμένη γέφυρα με το θείο.

Αυτήν τη σχεδόν μεταφυσική διάσταση της μουσικής δανείζεται η Λουκία Ρικάκη για να οργανώσει με απόλυτα αντιστικτικό (άρα μουσικό και κινηματογραφικό ταυτόχρονα) τρόπο τις εικόνες της. Μια ομάδα ανθρώπων, ολότελα «γήινων» και καθημερινών, προσπαθούν να τραυματίσουν το τέρας της πλήξης, στο νησί της Ρόδου, συγκροτώντας μία χορωδία.

Η Λουκία Ρικάκη «διαρρέει» έξυπνα την ευτέλεια της καθημερινότητας αυτών των ατόμων, την ουσιαστική αδιαφορία τους για οτιδήποτε σχετίζεται με ανώτερες σφαίρες σκέψης και φαντασίας, την απόλυτη υποταγή τους στα μικρο-ανθρώπινα. Ωστόσο, όταν τους παίρνει η μουσική από το χέρι μοιάζουν σχεδόν άθελά τους απογειωμένοι και εκσταστασμένοι.

Ένας μαέστρος ο οποίος φλυαρεί ασυστόλως και μια ομάδα ανθρώπων που όση ώρα διαρκούν τα λογύδρια του πρώτου, ξύνεται, μασάει μαστίχα, ασχολείται με τα παιδιά του και κάνει χαζοαστειάκια. Και όμως, τη στιγμή που περνούν τη γέφυρα της μουσικής, τα πρόσωπά τους φωτίζονται, νιώθεις για λίγο να σου μεταδίδουν τη συγκίνηση της θρησκευτικής μουσικής που συνήθως βρίσκονται να απηχούν.

Με το υπαινικτικό μοντάζ της ταινίας της, η Λουκία Ρικάκη υποβάλλει όλες αυτές τις παράταιρες σχέσεις καθημερινού – διαχρονικού, ατόμου – ομάδας, τοπικού – παγκόσμιου, υλικού – άυλου, γήινου – θείου. Αν έλειπαν και οι «κνίτικοι» διαφημιστικοί μεσότιτλοι…

Είδα τη δημοσίευση στο tvxs και επειδή τυχαίνει να συμμετέχω σε αυτή τη χορωδία εδώ και ένα χρόνο περίπου - παρόλο που δε συμμετέχω στην ταινία - αισθάνομαι πως το άρθρο είναι προσβλητικό και πραγματικά απορώ για το επίπεδο του αρθρογράφου... "...Η Λουκία Ρικάκη «διαρρέει» έξυπνα την ευτέλεια της καθημερινότητας αυτών των ατόμων, την ουσιαστική αδιαφορία τους για οτιδήποτε σχετίζεται με ανώτερες σφαίρες σκέψης και φαντασίας, την απόλυτη υποταγή τους στα μικρο-ανθρώπινα..." Κάποιος που γράφει μια τέτοια φράση, δεν πρέπει να έχει την παραμικρή ιδέα για το τι θα πει "ανώτερη σφαίρα σκέψης και φαντασίας"...Θα τον ρωτούσαμε να μας διαφωτίσει σχετικά, αλλά μάλλον η απάντησή του δε θα είχε παρα τα χαρακτηριστικά της ένδοιας και της ξηρασίας της σκέψης του. "...Ένας μαέστρος ο οποίος φλυαρεί ασυστόλως και μια ομάδα ανθρώπων που όση ώρα διαρκούν τα λογύδρια του πρώτου, ξύνεται, μασάει μαστίχα, ασχολείται με τα παιδιά του και κάνει χαζοαστειάκια..."

Το ζωτικό στοιχείο της διδασκαλίας, της επεξεργασίας του θέματος, της βίωσής του μέσα από την παραστατικότητα του μαέστρου, μέσα από το διαρκή διάλογο νοημάτων, κινήσεων και αισθήσεων, ο αρθρογράφος το ονομάζει "φλυαρία", "χαζοαστειάκια".

Τη ψυχολογία της συλλογικότητας που επιτυγχάνει να παντρεύει την τέχνη με όλες τις υπόλοιπες (ίσως πλούσιες - πού να ξέρει ο φτωχός κύριος αρθρογράφος) εκδηλώσεις της ζωής τους, τα διαχωρίζει τεχνητά : από τη μια μεριά η μεγάλη τέχνη, αυθύπαρκτη, και από την άλλη οι ευτελείς και απαίδευτοι επαρχιώτες με την πληκτική ζωή που "άθελά τους" μαγεύονται από την "απόλυτα άυλη φύση" της μουσικής...

http://www.tvxs.gr/v25726

Sing Along the film @ Fog Films week

http://mftm.blogspot.com/2009/11/2009-trailer_3195.html

from a short interview in Movies for the masses blog
Η μουσική δεν αφήνει την σκέψη να αφανίσει τα πράγματα διατηρεί πάντα μεταξύ τους εκείνη τη ζωτική απόσταση που κρατάει κάτι ανοικτό και συνάμα ορισμένο. Αρμενίζει το χθες και το σήμερα, το εδώ και το αλλού, τη δημιουργία και την έρευνα, χωρίς να αρνείται την πίστη. Το νου και το αίσθημα, χωρίς να φοβάται την ελευθερία. Η μουσική ενώνει συγκλίνει και δημιουργεί τη βάση για μια πολύ βιώσιμη μικρή κοινότητα. Κάτι τέτοιο πάντα κάνει το συλλογικό σχήμα μιας χορωδίας και ειδικά μιας ερασιτεχνικής χορωδίας, οπού τα μέλη της προσέρχονται χωρίς επαγγελματική προσδοκία, αλλά μόνο με τη προσδοκία της κοινής δημιουργίας και της εμπειρίας της δημιουργικής ζώνης σε κοινότητα. Από τη πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή με τη χορωδία, άρχισα να νοιώθω τον αντίκτυπο μιας δεμένης κοινωνικής ομάδας με άξονα τη τέχνη.Σε κάθε επόμενη συνάντηση αυτό το συναίσθημα μεταφράζονταν σε συγκίνηση και σιγά-σιγά, άρχισα να ανακαλύπτω την ομορφιά του να μπορώ να συμμετέχω και εγώ --έστω ως ο κινηματογραφιστής που καταγραφεί-- στην εμπειρία του να είσαι μέρος της δραστηριότητας της Πειραματικής Χορωδίας του Δήμου Ροδίων. Αποφάσισα λοιπόν να ακολουθήσω τη δραστηριότητα της χορωδίας για μια περίοδο δυο χρονών σε όλα τα στάδια προετοιμασίας και συναυλιών.Η ταινία γυρίστηκε στη διαρκεια τριών χρόνων. Το υλικό που συγκεντρώθηκε ήταν πάρα πολλές ώρες, καθώς γυρίστηκε ως ντοκιμαντέρ παρατήρησης. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να τιθασεύσω αυτό το υλικό.

Γυρίζω τουλάχιστον μια ταινία το χρόνο από το 2000 κι έπειτα, οπότε απέκτησα δική μου, υποδομή και μπορώ πραγματικά να κινηθώ ανεξάρτητα στο ζήτημα της παραγωγής, οπότε δεν χρειάζεται να στήνομαι στην ουρά των κέντρων απόφασης για να ζητήσω τα ελάχιστα ψυχία που επενδυουν με ρυθμό επετηρίδας στις Ελληνικες ταινίες. Δεν μπορώ ειλικρινά να περιμενω 5-7 χρόνια να κάνω ταινία, έχω ανάγκη το σινεμά.

Κάπως έτσι, η Ομίχλη έρχεται σαν άνοιξη μεσα στο χειμώνα του Ελληνικού Κινηματογραφικού Τοπίου και σίγουρα ανθίζει εκπλήξεις. Η συμμετοχική δημοκρατία που εφαρμόζεται σε ολες τις διαδικασίες, λειτουργεί ευεργετικά στη σκέψη. Η νέα συλλογικότητα που αναπτύσσεται γεννά δημιουργικές ιδέες και άμεσες λύσεις. Μεγάλη ευφορία η συμμετοχή στην Ομίχλη... Η πρωτοφανής στα κινηματογραφικά χρονικά άσκηση δημοκρατίας και ελεύθερου ανοικτού διαλόγου, είναι μια εξαιρετικής ποιότητας κατάκτηση των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη.

Η γεμάτη αίθουσα, οι κουβέντες, οι αγκαλιές, οι συναντήσεις που είχαν αναβληθεί απο καιρό... Τώρα όλα αυτά συμβαίνουν στην Έλλη κάθε μέρα και επαναπροσδιορίζουν το κινηματογραφικό τοπίο στην Ελλάδα. Γνωριζόμαστε πάλι και εκτιμούμε τη δύναμη μας, που είναι οι ίδιες οι ταινίες και η αγάπη μας για αυτές. Ο στίβος της Εβδομάδας της Ομίχλης είναι ένας πραγματικός στίβος άμιλλας, πολύ μακριά απο κακούς ανταγωνισμούς,......... ένα πολύ εύφορο τοπίο.

τα παιδια της χορωδιας στο FOG FILMS στον κινηματογραφο Ελλη Τριτη 10 Νοεμβριου

ΑΥΡΙΟ ΤΡΙΤΗ 10 ΝΟEΜΒΡΙΟΥ ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΤΑΙΝΙΑ ΣΤΙΣ 20 +45...ελατε
ΝΑ ΧΑΖΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ

sing along trailer from lucia rikaki on Vimeo.

τα παιδια της χορωδιας στον κινηματογραφο Ελλη Τριτη 10 Νοεμβριου

Τα παιδια της χορωδιας στο FOG FILMS http://fogfilms.org/
στον κινηματογραφο Ελλη Ακαδημίας 24
Τριτη 10 Νοεμβριου 2009, 20.45 το βραδυ
http://www.youtube.com/watch?v=YENA9zQVRcA video on fog's web TV